Tinkerooz dans Grez-Doiceau

Na een leuke week met veel Tinkeroozjes in mijn handen en een korte wandeling op vrijdag met Romy en Valerie leken de beentjes opgewarmd en wilden ze meer. Doch het weer is de laatste dagen niet bepaald betrouwbaar. Dus op zaterdagochtend begon het alweer te kriebelen bij oma en de hondjes en zochten we vlug een wandeling uit, kort bij huis en toch de moeite om te starten. Na vlug een berichtje op de clan om enkele kleinkinderen en hun ouders op te trommelen vertrokken we stipt om half twee in Grez-Doiceau. Gewapend met foto-apparatuur, drank en de geschikte schoenen (althans dat dacht ik toch) en eventuele regenjas vatten we de tocht aan met Killmara, Sita en Ken en Taupo met diens pleegmoeder en toekomstige Tinkeroozbaasje Katrijn en natuurlijk meter Sarah met Ice, Jester (aka Stoefer) en Héro.

De wandeling duurde volgens onze bronnen 4,5 uur dus durfden we niet echt veel talmen. De meeste foto’s werden dan ook ‘on the go’ getrokken om zeker voor het donker thuis te geraken 🙂

Halverwege werden we al wat geruster en lasten we dan maar een renpauze in voor de hondjes op een mooi groot veld. De camera’s gonsden er op los. De wandeling was prachtig. Totaal anders dan we gewoon waren maar zeker de moeite waard. We doorkruisten de velden en genoten van de mooie bloesems die momenteel weelderig bloeiden aan de bomen.

Grootste domper op de wandeling was het plotsklaps ziek worden van Ozzy halfweg omdat hij net iets te veel gras gegeten had (hetgeen duidelijk heel sappig was) en de rijkelijke drankgeneugtes aan de vieze plassen. Oma natuurlijk doodongerust maar we hadden geen keuze. We moesten verder om de auto te bereiken. Ondertussen is hij alweer helemaal afgekickt en in prima gezondheid.

Verder konden we nog enkele hertjes bewonderen in het veld en vlak bij de wandelweg. Bewijzen hebben we hiervan helaas niet want de camera’s waren toen allemaal netjes opgeborgen. 😦

Hebben de meeste onder ons er enkele blaren aan overgehouden maar zijn we nu volop aan’t genieten van de after-wandeling in de zetel .

Deze wandeling zal ondertussen wel bij de laatste zijn voor de bevalling van Chey.

Je bemerkt duidelijk dat ze rustiger wordt en zich bewust verplaatst tussen de bende KNOTSgekke aussies. Hopelijk kunnen we er toch nog een wandelingetje tussengooien voor de bevalling want we hebben er nog enkele op het verlanglijstje staan maar we zien wel.