Where is the sun!
We zijn alweer een dagje verder na het bezoekje van de dierenarts en we missen de zon al. Wat een geluk dat oma en opa deze veranda gebouwd hebben want ondanks de regen kunnen we verder van de buitenlucht genieten met de broertjes en zusjes. Gisteren was het DE dag van de pijn. Om 7 uur kregen we onze laatste fikse maaltijd van de oma voor de voormiddag want anders zouden we wel eens het DNA van een rund in onze mond kunnen zitten hebben. We voelden het al een beetje aankomen en spaarden onze krachten door flink te slapen op het terras. Om stipt elf uur kwam de dierenarts op zijn Vespa aangereden en begon de reeks manipulaties die we niet echt fijn vonden. Eerst een heleboel paperassen klaarleggen, invullen en ondertekenen door oma en Pascal en dan de spuiten klaarleggen en daarbij lagen van die super dikke naalden. Onze haren kwam ervan recht. Als eerste slachtoffer was Billie aan de beurt. Eerst een spuitje in de poep en dan werd onze nek ingesmeerd met alcohol om daar vervolgens een dikke spuit in te krijgen. Billie vond het niet fijn maar hij doorstond het als een echte flinke kerel. Vervolgens was stoere Lex aan de beurt. Ook hij doorstond het als een echte stoere vent. Geen kik liet hij maar nadien ging hij wel aan de dierenarts zijn broek trekken en in zijn schoenen bijten (dat zal’m leren). Dan kwam onze Benjamin Loekie aan de beurt. Oma had zo’n donkerbruin vermoeden dat deze enig weerwoord ging bieden en gelijk had ze. Hij spartelde erop los. Oma voelde meteen al hoe sterk hij geworden was. De spuitjes werden flink ingemasseerd door de oma zodat ze er hopelijk niet teveel last van zouden ondervinden.
Na de heren waren de dames aan de beurt. Effe pauzeren. Oma supertrots als Pascal zijn genoegen uitte over de nieuwe pupjes en ze nam graag alle complimenten aan. Elk nestje tot op heden is zeker eentje om trots op te zijn.
Dan was Lexie aan de beurt. Zoals het ons monstertje betaamt gaf zij zeker weerwoord. Maar al bij al bleef ze flink een stoere meid. We eindigden met onze eerste red merle meid. Zij was duidelijk niet tevreden en spartelde er fiks op los. Gelukkig had oma al een flinke techniek ontwikkeld om de rakkers te fixeren of haar microchip stak aan de andere kant.
Bij deze, baasjes onthoudt het goed: de microchip van de Tinkerozen bevinden zich dus aan de linkerschouder van de hondjes!
Ondertussen hingen alle rakkers al aan dierenarts Pascal VanAerschot zijn broek tot groot jolijt van oma en Pascal zelf. Helaas hadden ze hiermee beter effe gewacht want nu moesten ze opnieuw door onze handen want er moest nog DNA genomen worden van de pupjes. Na die spuiten hadden ze er geen van allen zin in om nog’ns in hun mond te laten foefelen met borsteltjes. Maar mits enige tegenwerking is het ons toch gelukt op een recordtijd van 45 minuten!
Na deze ‘martelingen’ vielen de rakkers in een diepe slaap. Ze aten een beetje maar de honger was voorbij. De ganse middag en avond hebben ze soezend doorgebracht. Annelies moest Lexy zelfs wakkermaken om haar te knuffelen en Loekie was ’s avonds nog steeds boos en ging dan maar op Billie’s hoofdje plassen (enfin bijna toch). 
Vandaag zijn ze echter allemaal weer in volle vorm.Ze hebben super goed gegeten en hebben mama en elkaar al flink gepest. De favoriete bezigheid dit jaar is namelijk elkaar verdersleuren aan de staarten. Om een of andere reden is Lex meestal het slachtoffer.
Chey is ondertussen een beetje aan’t afkicken. Ze mogen nog drinken (in veel mindere mate van oma) maar ze durft sinds gisteren al’ns wegspringen als het te lang duurt. Waarschijnlijk heeft ze het telefoontje van hun peter Laurens en oma gehoord.
Ondertussen gaan we vanmiddag duimen voor de peter zijn examen (alle pootjes in de lucht) en natuurlijk lekker onder het afdakje genieten van de gezonde buitenlucht want de oma heeft barstende hoofdpijn (zou de dierenarts misschien in oma’s vinger gestoken hebben ipv die van Billie en Lex en zijn deze niet zo stoer als ze wel toonden;-)
Tinkerooz's Australian Shepherds and Miniature Wire Haired Dachshund 